Bethel Pinksterkerk Nederland

William Henry Offiler

De geschiedenis van onze gemeenten, kent zijn oorsprong in het levensverhaal van grondlegger William Henry Offiler (1875-1957), oprichter van de Bethel Pentecostal Temple in Seattle, U.S.A.

William Henry Offiler werd op 20 december 1875 geboren in Nottingham, Engeland. Zijn vader was een kantwerker, die de techniek voortzette die hem weer werd doorgegeven door zijn vader en grootvader. Hij werd Anglicaans opgevoed en in 1890 toen hij vijftien was, bevestigd door de bisschop van Southwell. Hij werd lid van het kerkkoor en leerde zichzelf orgelspelen. De jeugdige Offiler was, zelfs na zijn bevestiging, verslaafd aan tabak.

Hij had de indruk de Heer nog niet echt te kennen, maar zijn hart werd ontroerd door het evangelie. Korte tijd later werd hij een missionaris. In zijn notities die hij schreef voor een preek, gedateerd 11 februari 1936, beschrijft hij de gebeurtenissen die ertoe hebben geleid dat hij tot een dergelijke toewijding kwam.

"Toen ik een jongen van zestien was," zei hij, "was ik in een grote bijeenkomst in Nottingham, Engeland. In die vergadering was ook John G. Paton. John Paton ging als zendeling naar gebieden in de Zuid-Pacific en Indische oceaan en bekeerde daar stammen tot het christendom. Nu vindt je daar geen kannibalen meer, maar wel véél kerken; Paton en zijn missionarissen zegevierden.

In die bijeenkomst in Engeland, zei de bisschop: "Is er iemand die zijn leven als missionaris wil laten inzegenen?" en ik stond op. Hij stuurde een man om mijn gegevens te noteren en binnen een paar dagen werd ik in het Soudanese Missionaris Genootschap geplaatst voor een studiecursus. Maar voordat er vier jaar om was, vertrok ik al en ging naar Spokane, Amerika. God opende mijn ogen voor een nieuwe opdracht. Na vijftien jaar stuurde Hij me naar Seattle en sindsdien heb ik op mijn manier als missionaris gewerkt."

Het was in deze missionaris opleiding, de opleiding voor het werk in Afrika, dat Offiler veel leerde over de technieken voor missionarissen. Voordat hij Engeland verliet, werd Offiler nog personeelslid in een adellijk huis, wat een grote invloed op hem had. Hij was gekleed in Lord Pomeroy kleding en leerde zichzelf met grote waardigheid te gedragen. Hij was ongeveer 1,77m, had een vierkante kaak en een stevige bouw. Hij studeerde het maken van ketels, en werkte ook als bouwer van ijzeren schepen. In 1898 verliet hij Engeland voor Canada, waar hij ging werken bij de Canadian Pacific Railroad in de plaats Medicine Hat.

Tijdens zijn werk als scheepsbouwer werd hij aan zijn kin getroffen, en later nogmaals op dezelfde plaats in een rugbywedstrijd. Hierdoor kreeg Offiler een ernstig probleem met zijn kaakbot, dat was begonnen te vergaan. Hij was op een ochtend, na een slapeloze nacht, flauwgevallen naast de spoorlijn. De machinist van een passerende trein, die hem zag liggen, stopte en hielp hem omhoog. Offiler bracht daarop de komende vier maanden in een ziekenhuis door, waar zijn tanden werden verwijderd en zijn kaak werd geopereerd.

 

Spokane

Tegen 1899 had hij Canada verlaten en zich gevestigd in Spokane, Washington, waar hij meende zijn eerste echte gesprek met de Heer te hebben. Op een dag passeerde Offiler een straat-evangelisatie geleid door Captain McClellan en de Volunteers of America. Zijn belangstelling werd gewekt en hij volgde de christenen naar hun kerk, waar hij vervolgens inging op een altaar-oproep. Hij gaf zijn leven aan Jezus en ervoer direct ook een bevrijding van zijn tabaksverslaving.

Na deze ervaring, had hij een prachtige ontmoeting met de Heer, tijdens welke zijn kaak werd genezen. Hij beschreef deze ontmoeting later in zijn tijdschrift: "De geest van gebed kwam op mij en ik kon niet eten of drinken, zo intens was mijn wens geworden om Jezus te leren kennen. Mijn vrienden kwamen en probeerden me te laten eten, maar mijn eetlust was helemaal verdwenen, en voordat ik het wist waren er drie volle weken voorbij gegaan, en alleen in mijn eigen kamer kwam ik oog in oog te staan met de Heere Jezus Christus. Op de tweeëntwintigste dag van mijn gebed blies mijn kaakbot op, dat mijn gezicht vormeloos deed opzwellen. Met mijn mond wijd open, stroomde bloed en pus gedurende drie dagen en nachten uit mijn mond". Terwijl hij in de kracht van de Heer worstelde met Satan, "schoot plotseling iets in mijn hart, als een explosieve kogel. Het explodeerde in me en uit mijn mond doorbrak luid een naam: Jezus!" Dit herhaalde zich drie keer en met de derde keer kwam totale genezing.

Offiler voelde zich aangetrokken tot een jonge dame die de het luchtorgel bespeelde tijdens de straat evangelisaties. Snel ontwikkelde zich een romance die culmineerde in zijn huwelijk op 16 november 1900 met Gertrude Riley, de dochter van Kelly Riley, de sanitair en verwarming inspecteur voor de stad Spokane.

Toen hij haar voor het eerst zag had hij opgemerkt: "Dat zwakke meisje zou toch geen orgel moeten spelen". Ze had namelijk TBC opgelopen en was zó zwak, dat de arts hem afraadde met haar te trouwen, omdat ze niet meer dan een paar maanden te leven zou hebben… Maar hij trouwde haar toch; ze bracht de eerste zestien jaar van hun huwelijk door in ziekbed, waarbij Offiler al het huishouden en de zorg voor haar fysieke behoeften voor zijn rekening nam. Maar ze leefde nog veertig jaar en had drie kinderen met haar man: Harriet, William Edward en Edith.

Offiler werkte als een sanitair-, en verwarmingsinstallateur. Hij plaatste het sanitair en de verwarming in het Davenport Hotel en een aantal van de hogescholen terwijl hij de Heer bleef navolgen.

Na een tijdje werden de Offilers aangetrokken door een reeks van huissamenkomsten in Spokane. De samenkomsten waren hoofdzakelijk samengesteld uit Christian and Missionary Alliance aanhangers die baden en vasten in verschillende huissamenkomsten. Na tien dagen van gebed en vasten, schonk God Zijn Heilige Geest aan deze mensen. Velen van hen spraken in tongen, nadat ze de doop in de Heilige Geest ontvingen. Dit was Offiler's eerste introductie met de heropleving van Pinksteren, die zich in heel Amerika aan het begin van 20e eeuw verspreidde, ondanks dat hijzelf deze geestesdoop nog niet ontving.

 

Eerste pastoraat

Op een dag liep Offiler langs de oevers van de Spokane rivier toen hij voelde dat God tot hem sprak over Jesse en de zalving van zijn zoon David, door de profeet Samuel. Later, toen hij naar een lokale tentsamenkomst binnenkwam, sprong de oudste ouderling op en nam een fles zalfolief die hij over het hoofd van Offiler goot. Waarbij hij zei: "U bent gezalfd tot onze voorganger." Dus, in 1908, zelf steeds nog niet vervuld met de Heilige Geest, werd hij voorganger van de Apostolic Assembly pinkstergemeente.

Een man en twee vrouwen kwamen naar een samenkomst in de vroege dagen bij de pinkstergemeente in het "House of Joseph" in Spokane. Wetend dat er iets mis was, wilde broeder Offiler niet met hen op het podium zitten. Op weg naar de samenkomst, had God hem openbaarde wat er stond te gebeuren, en het gebeurde precies zoals hij had gezien.
Eén van de vrouwen die voorging, zei wat gekke dingen over de muis en de kat. Daarna zei ze, "Als God zegt me zegt mijn kleren uit te doen, dan doe ik dat."

Hierop sprong Offiler op en zei: "Vrouw, raak één knoop aan, en ik gooi je eruit!". Dat was het einde van de samenkomst, en bracht ook het einde van House of Joseph. Het bleek dat de man met twee vrouwen leefde. Volgens Offiler is Spokane nooit volledig hersteld van de geestelijke gevolgen.

Na veel zakelijke tegenslagen met zijn bedrijf in sanitair-, en verwarming, zoals een staking en leveringen die niet kwamen, verloor Offiler alles. Ten slotte zei hij tegen zijn medewerkers: "Hier is mijn huis: neem het maar van mij aan..." en dat deden ze.

 

Pine Street Mission, Seattle

Ze ontruimden het huis en verhuisden naar Glacier National Park, waar Brother Offiler ging samenwerken met zijn zwager, br. Shedman, voor de Great Northern. Hij zei dat hij de kerkgemeenschap wilde ondersteunen zover hij kon, maar wilde niet opnieuw voorganger worden.

Als opzichter over sanitair en verwarming, hield hij supervisie over een groep mensen die door de overheid waren gecontracteerd voor de bouw van publieke accommodaties in het park. Hij had een twee-jarig contract. Gedurende de week worstelde hij met sanitair-, en verwarming problemen, maar op de zondag hield hij kerkdiensten in een grote tent op het terrein van de nieuwe gebouwen in het park.

In het voorjaar van 1914 ontving hij een andere visie, die ook werd ervaren door zijn vrouw, van wie hij zei: "zij bad mij in de bediening." In de visie zag hij dat de Eerste Wereldoorlog eraan kwam, en hij wist dat het zou komen door de Kaiser. De Heer zei tegen hem: "Leg uw instrumenten neer en ga, predik het evangelie". Zij interpreteren dit als een oproep tot een full-time bediening. Dus ging hij naar de leiding over het Glacier National Park project en vroeg of hij onder zijn contract uitkon. Hij zei: "Ik weet dat mijn zwager kan doorgaan" En ze lieten hem gaan. Dus hij legde zijn gereedschap neer en ze keerde terug naar Spokane, zoekende Gods richting voor hun leven. Gedurende deze tijd ontving hij de doop in de Heilige Geest.

Kort daarna verhuisden ze naar Seattle, waar hij bleef bidden en wachten op de Heer. Maar er leek niets te gebeuren, en ze hadden bijna geen geld meer. Vele weken gingen voorbij, waarna hij tot de Heer zei: "Als er niets gebeurd, poets ik mijn gereedschap weer op en ga weer aan het werk". Toen kwam er honderd dollar met de post, die aan de behoefte voldeed.

Hij had de samenkomsten bijgewoond van de Pine Street Mission boven een meubelmagazijn in het Proctor-gebouw op de hoek van Second en Pine in de binnenstad. De Pinksterboodschap was tot deze gemeente gekomen en de voorganger had een reële gave om het evangelie uit te dragen. Offiler had echter een visie waardoor hij besefte dat er iets miste in de gemeente. Hij zag mooi, kabbelend water, maar als hij dichterbij kwam, zag hij het karkas van een schepsel dat in het water liggen. Kort daarna werd hij gevraagd om de nieuwe voorganger te worden. Hij aanvaardde de uitnodiging en ging aan de slag in 1914.

Ondanks het feit dat Pastor Offiler had geen formele theologische opleiding had, was hij zeer succesvol in het aantrekken van een groot gevolg. De gemeente ontwikkelde zich snel tot een centrum van geestelijke opleving. Gedurende acht jaar had de gemeente een constante heropleving. Er was sprake van een constante beweging van de Geest van God op de Pine Street Mission terwijl hij het woord van de Heer bracht.

 

Spirituele Openbaring

Toen begon de Heer hem veel inzicht in de eindtijd, de bruid van Christus ('Bruidsleer") en de Godheid te geven, die hij niet onmiddellijk op de juiste wijze interpreteerde. Hij kwam tot de overtuiging dat het noodzakelijk is de Schrift zowel letterlijk als figuurlijk te interpreteren. Dit geloof op zijn beurt, leidde hem tot het extreme uiterste om een symbolische betekenis in alles te vinden, en ook te trachten symbolische betekenissen letterlijk te interpreteren.
Daarnaast bleef Pastor Offiler, door middel van Bijbelstudie en openbaringen, rijke waarheden ontvangen voor de kerk in de eindtijd die een deugdelijke Bijbelse richting aangeeft.

Eén openbaring kwam in een ongebruikelijke manier tot Rev. Offiler. Na een samenkomst op de Pine Street Mission, was hij samen met een aantal gemeenteleden. Gods Geest daalde neer en toonde zonder spraak het einde der tijden in een tafereel.
Op een andere manier dan de zojuist afgeronde samenkomst had Offiler dit al gezien.
Later ontving men bericht van een zendeling uit China dat toen dit gebeurde in Seattle, iets soortgelijks gebeurde in China. Chinese kinderen ontvingen openbaringen over de eindtijd, Openbaring 12 en de grote rode draak, zaken die ze zelfs nog nooit hadden gelezen. Een indicatie van de eenheid van Het Lichaam, voorbij menselijk kunnen, al zitten er vele tienduizenden kilometers tussen.

De Pine Street Mission groeide totdat het noodzakelijk werd te verhuizen naar een nieuwe locatie. Dit werd de hoek van Seventh en Olive street in Seattle. De nieuwe kerk werd de "Pentecostal Mission and Apostolic Assembly" genoemd.

 

Een unieke Doop formule

In 1915, nam Rev. Offiler deel aan de tweede General Council vergadering van de Assemblies of God in St. Louis, Missouri, onder leiding van E.N. Bell. Een lering die verdeeldheid zaaide, met de naam "New Issue" (nieuw probleem) of "New Revelation" (nieuwe openbaring) had post gevat. Deze reeks van bijeenkomsten was er om duidelijkheid te scheppen en richting aan te geven voor de Assemblies of God. Deze "New Issue" werd later bekend als de "Jesus Only"-beweging (alleen Jezus). De lering stelt dat God geen drie personen is, maar Eén; dat Jezus is God de Vader, Hij is God de Zoon en hij is God de Heilige Geest, en dat de naam van God (Vader, Zoon en Heilige Geest) is Heere Jezus Christus. Dus de "New Issue"-lering bracht de orthodoxe opvatting over de drie-eenheid in opspraak. De zogenaamde "New Revelation" was, dat de drie-eenheid ketterij was, gemaakt door de vroege kerkvaders.

Deze kwestie bracht een scheuring in de gelederen, met twee belangrijke organen van Pinkstergelovigen. De één ongevouwde zich in wat nu bekend staat als de United Pentecostal Church, met Jesus Only in haar begrip van de Godheid. Zij beweren dat er in het boek Handelingen geen sprake is van een drie-eenheid formule voor doop, want er staat dat de vroege kerk doopten "in de naam van Jezus Christus" of "in de naam van de Heere Jezus." De andere groep ontwikkelde zich tot een groot aantal verschillende denominaties van Pinkstergemeenten, met inbegrip van de Assemblies of God en Pentecostal Holiness Churches. Deze groep benadrukte doop "in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest", aldus Mattheus 28:19. E.N. Bell, die was gedoopt in Jesus Only, was overgehaald deze groep te verlaten en hij werd opnieuw gedoopt op de manier van wijze van de drie-eenheid.

Gedurende de conferentie, was er een duidelijke scheiding tussen de grote predikers. Tenslotte werd Offiler gevraagd te spreken. Voordat hij het woord nam, ging hij naar de Drie-eenheid aanhangers en vroeg hen: "Als ik kan laten zien waar de drie personen van de Godheid tot uiting komen in één lichaam, willen jullie dat accepteren?" Ze stonden er voor open. Daarna ging hij naar de Eenheid aanhangers en zei: "Als ik kan laten zien waar de ene God zich manifesteert in drie lichamen, zou u daar voor open staan?". Ze stonden er niet zo voor open.

Een opmerkelijke rol spelend in de vergaderingen, richtte hij zich toen tot de groepen voor twee á drie uur. In zijn licht Engels accent, maar met duidelijkheid en autoriteit, presenteerde hij een derde alternatief voor deze leringen. Hij betoogde dat beide groepen gedeeltelijk gelijk hadden. Doop in de naam van de Vader, Zoon en Heilige Geest, zoals toegelicht in de evangeliën is inderdaad het juiste bijbelse patroon, zei hij. Dit was het argument van de Drie-eenheid groep. Maar hij ging door op te merken dat de formule die door de vroege kerk werd gebezigd, en die is opgenomen in het boek Handelingen, ook correct is, zoals de Jesus Only aanhang had betoogd. Zijn belangrijkste overredingspunt waren de drie titels beschreven voor de doopinstructie in het evangelie. Vader, Zoon, Heilige Geest zijn niet de namen die worden gebruikt bij de doop door de vroege kerk, zoals opgetekend in het boek Handelingen. Hij zei: de naam van de Drie-enige God is geopenbaard in de naam van de Vader, de Heere, in de naam van de Zoon, dat is Jezus, en de naam van de Heilige Geest, dat is Christus. Hij concludeerde derhalve dat de vroege kerk formule van de doop in de naam van de Heere Jezus Christus de vervulling is van de richtlijn van het evangelie om te dopen in de naam van de Vader, Zoon en Heilige Geest.

De inspiratie, harmonie en onfeilbaarheid van het Schrift waren doorslaggevend voor W.F. Offiler. Hij kon niet instemmen met de gedachte dat God tegenstrijdige standpunten in Zijn Woord gepresenteerde. Dus was hij absoluut van mening dat de God een Drie-enige God is. Maar benadrukte hij ook dat de Heer liet hem liet zien dat Heere Jezus Christus de drie-enige naam is van de Drie-enige God.

Er was openheid in de harten van velen die dit hoorden, maar veel hadden ook bezwaar tegen zijn redenering. Helaas werden scherpe woorden uitgewisseld over de kwestie tussen W.F. Offiler en E.N. Bell. Bell stond op en sprak hem tegen door te citeren: "De Heere Jezus Christus, de Zoon van de Vader," uit 2 Johannes 3. Blijkbaar wilde hij aantonen dat de naam van Jezus Christus de naam van de Zoon is, en dat het verkeerd was van Offiler om gebruik te maken van die naam om de Drie-eenheid aan te duiden.

Rev. Offiler stond op om vervolgens -in tongentaal- Rev. Bel te berispen. Offiler gaf later toe, dat dit een grote vergissing was. De volgende dag zei een van de broeders tegen hem: "De waarheid die u me gisteravond liet zien vond ik geweldig". Offiler zou hebben geantwoord: "Ik weet wat ik deed. Ik sprak de waarheid, maar eindigde verkeerd. God liet me gisteravond zien dat elke zendeling van het evangelie voor de Heer staat. Ik heb verkeerd gehandeld door E.N. Bell te berispen." (Nadien zou Rev. Offiler nooit meer toestaan dat iemand in de samenkomsten tongentaal, interpretatie of profetie gebruikte om iemand te berispen. Sommigen die dat praktiseerden verlieten de kerk toen hij dat vertelde. "Dat is niet toegestaan. Dat kunnen we niet hebben").

Aan het eind van de tweede General Council vergadering, zagen de meeste Drie-eenheid aanhangers Offiler ten onrechte aan voor "Jesus Only". Terwijl de Eenheid aanhangers weigerden nog meer te willen horen over de Drie-eenheid theorie. Rev. Offiler was teleurgesteld in zijn onmacht een compromis te presenteren dat aanvaardbaar zou zijn voor beide partijen en dat de splitsing zou hebben afgewend die uiteindelijk kwam omwille van de "new issue", welke leidde tot veel onbegrip over zijn leer.

Hij werd over het algemeen gelabeld als een "Jesus Only" enthousiast. Dit kon niet verder van de waarheid zijn. Hij preekte en onderwees de leer van de Drie-eenheid als één van de basisprincipes in de Schrift. Hij leerde dat de drie verdiepingen in de ark van Noach symbolisch waren voor de Drie-eenheid. Hij leerde dat de drie Engelen die verscheen aan Abraham niemand minder waren dan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Hij leerde dat de twee engelen die Sodom ingingen de Zoon en de Heilige Geest waren. Hij leerde dat de Zoon tot de Vader riep om de oordelen over Sodom uit te storten. Na bestudering van alle 'ins en outs' in zijn boek, "God And His Name" ziet men een duidelijk beeld van de leer van de Drie-enige God.

Toch ging hij door zijn unieke doop formule te leren gedurende zijn leven, dopend "in de naam van de Vader, en de Zoon, en de Heilige Geest, (hetwelke is) de Heere Jezus Christus." Deze methode van doop is kenmerkend voor het straat-, en zendingswerk dat voortkomt uit de bediening van W.H. Offiler.

 

Assemblies of God

Na deze vergadering verbrak Offiler zijn vereniging met de Assemblies of God. Als gevolg daarvan werden samenkomsten met Assemblies of God kerken in de omgeving van Seattle extreem lastig. Na thuiskomst, ontving hij rev. Welsh (bekend als "Papa Welsh") van de Assemblies of God in zijn huis, toen de gemeenschap in het noord-westen zich begon te vormen. Hij vertelde Offiler: "Je hebt een fout gemaakt om niet toe te treden. Ik betwijfel of je nog een samenkomst kunt hebben van hier tot aan New York". Offiler's antwoord aan hem was: "Toen ik het sanitair en verwarming bedrijf verliet, verliet ik ook de vakbond."

Maar Offiler toonde zich bereid voor samenwerking met de Assemblies of God, en zette de deur wijd open voor de vele missionarissen die zijn kerk aandeden. Hij ontving voorgangers van verschillende groepen uit de Assemblies of God, evenals anderen, waaronder W.V. Grant en Morris Plotts. Hij zei dat hij conversaties had met een van de eerste leiders in de Assemblies of God die hij vertelde wat de Heer hem getoond had. Offiler vroeg hem: "En wat denk je dat ik moet doen?" Deze man had gezegd, "Ik denk dat je gewoon moet doorgaan met de ingeslagen weg".

W.W. Patterson die als jongere in de kerk was gekomen in 1926 en later jongerenleider werd, en nog later W.H. Offiler opvolgde als voorganger, zei: "Ik herinner me een samenkomst waarin Offiler aanwezig was. Hij speelde zijn trombone met de anderen in het orkest. Samuel Swanson, wijkopzichter van de Assemblies of God, stond op en zei: "We kunnen beter Jezus prediken in plaats van zon, maan en sterren en Daniel's zeventig weken, of iets in die richting. Alle ogen waren gericht op rev. Offiler die een beetje verkleurde, maar zich toch rustig hield.
Nadien zei hij "ik denk dat de gelegenheid voor fellowship met de broeders vrij beperkt is".

Sommigen vonden dat Rev. Offiler te gereserveerd was en kennelijk geen fellowship wilde. Sommige vonden dat hij zich isoleerde en terugtrok. Maar die dicht bij hem stonden, zeiden het tegenovergestelde; dat hij trachtte uit te breiden en fellowship wilde onderhouden. Rev. Offiler zei: "De dag zal komen dat God de barrières zal wegnemen. Dan is het niet langer Methodist, Nazarener, Baptist of Pinkstergemeente.
Het zal het lichaam van Christus zijn. We worden bijeengebracht. De belemmeringen zullen verdwijnen, en Gods volk zal worden gebundeld in het einde der tijden". En, hoewel hij niet kon compromitteren aan de richting die hij wist dat God hem gaf, probeerde hij te werken om dat doel te bereiken.

De Offiler's verloren hun oudste dochter, Harriett, die overleed aan griep, tijdens een grote epidemie, op 15 juni 1918.

In 1922 begon de kerk teams van zendelingen uit te zenden naar Nederlands-Indië, eerst naar Bali en vervolgens naar Java. Deze teams waren de eerste om de Pinksterboodschap naar de eilanden te brengen. Deze werden gezegend door grote genezingen van vele melaatsen. Zij richtten Bijbelscholen op in Indonesië, om de lokale bevolking op te leiden het werk van missionaris te doen in hun vaderland.

 

Los Angeles

Nadat de Pine Street Mission acht jaar lang een krachtige heropleving had meegemaakt, kwam er in 1922 een uitnodiging voor rev. Offiler om het woord te brengen in Victoria Home in Los Angeles, waar Warren Fisher de voorganger was. Offiler zou spreken op een samenkomst die werd gehouden door zuster Amy McPherson op Angelues Temple. Toen hij er aankwam, bleek echter dat Zuster McPherson niet zou stoppen te spreken. Dus in plaats daarvan ging hij naar Pasadena, waar hij werd gevraagd om te spreken.

Daar wilde enkele van de Eenheid mensen die aanwezig waren het overnemen. Offiler vertelde later vaak, hoe hij de Drie-eenheid aan hen uitlegde. Hij zei dat hij de pianiste op de bijeenkomst vroeg "Midden-C" aan te slaan en tegen haar zei: "Blijf dat doen". Hij vertelde de Eenheid broeders, "Dat is wat jullie doen". Daarna zei hij tegen de pianiste: "Sla nu het hele akkoord aan: drie noten tegelijk". En hij zei: "Dat is wat jullie nodig hebben".

Terwijl hij in Los Angeles was, bad en vaste hij voor drie dagen en drie nachten, hij nam niets te eten noch te drinken. Nadat hij terug kwam uit de samenkomst op een nacht, ging hij in zijn kamer en knielde. Opeens zag hij een visioen van een vrouw op een operatietafel. Hij dacht: "Oh, mijn vrouw!". Ze was lichamelijk niet sterk, en hij veronderstelde dat de Heer hem liet zien dat ze in het ziekenhuis lag. Dus ging hij naar een telefoon en probeerde naar Seattle te bellen. Toen hij geen verbinding kon krijgen, ging hij terug en knielde weer, en het visioen kwam terug.

Hij zag in dit visioen dat de vrouw van hoofd tot voet was gezwachteld in verband, alleen haar ogen, neus en mond waren zichtbaar. Toen zag hij dat de geleerde artsen rondom stonden en bespraken wat ze konden doen. Ze zeiden: "Het enige wat wij kunnen doen is nog meer verband aanleggen". Terwijl dit plaatsvond, stond plotseling de Heere Jezus voor hem en ontrolde een boekrol. Daarop stonden de namen en adressen van twaalf mannen, geschreven in een vreemde taal. De Heer zei: "Spoedig zal Ik haar uit de handen van deze plunderaars halen en plaatsen in de handen van degenen die Ik heb gekozen".

Op hetzelfde moment was een groep in gebed in Seattle. Tijdens deze bidstond riep een zuster: "Op dit moment toont God de apostelen van de eindtijd, en hun namen, twaalf honderd mijl hiervandaan aan Rev. Offiler".

Pastor Offiler zette zijn gebed en vasten voort, later verhalend dat deze jaren een periode was van de wonderlijke werking van Gods Geest. Dus bad hij: "Heer, als ik verder ben gegaan dan dat ik had moeten gaan, indien ik in de zegen en inspiratie van de samenkomsten, ik verder heb geleerd en gepredikt dan dat wat U mij geeft, en dat wat in Uw Woord is, toon mij dan mijn fouten. Toon mij mijn fouten, en ik zal terugkeren naar Seattle en deze erkennen voor de kerkgemeenschap. Heer, dit is mijn hartgeschreeuw". Maar hij getuigde dat hij tijdens deze drie dagen van wachten in Los Angeles, de Heer tot hem kwam en nog meer waarheden uit Zijn Woord aan hem ontvouwde. Waarheden die hij nog nooit had gezien of gekend. Er kwam een zalving over hem gedurende die periode.

Na drie dagen en nachten, nam hij het Heilig Avondmaal. Toen zei de Heere tot hem: "Nu weer drie dagen" en dus vaste hij weer voor drie dagen en drie nachten. Hij zei dat hij gedurende deze tijd een keer een gedicht van de lippen van de Heere Jezus hoorde, een soort dat de oren van de mens nog nooit heeft gehoord. Het beschreef Zijn liefde, Zijn toewijding en Zijn eer voor Zijn bruid. Rev. Offiler zei: "Wat een woorden waren dat, in relatie tot de liefde van Christus tot de gemeente". Hij zei dat hij dacht dat de gemeente iets was zoals het in het Hooglied van Salomo. Ze was wandelend en zoekende naar haar weg, zelfs op het pad, en zij had hulp nodig. Hij zei ook dat de Heer tot hem kwam en hem bekend maakte met het onderwerp van het grote mysterie van de gemeenschap van Christus met de gemeente en de perfectie van de bruid aan het einde der tijden.

Als gevolg van deze dingen, ondervond hij nog meer tegenstand. Nu was het niet alleen met betrekking tot de naam van de Godheid, maar ook in de beschrijving van de bruid en de perfectie van de bruid. Hij had bijvoorbeeld verklaard, dat de Heere Jezus niet onmiddellijk kon terugkeren. Daardoor werd hij beschuldigd van het uitstellen van de komst van de Heer. Maar hij wist dat Gods Woord aangaf, dat er zeker eerst nog zaken in vervulling moesten gaan. Hij ontkende nooit de terugkeer van Jezus maar zei juist: "Dit tijdperk nadert zijn einde, het 'einde der tijden' is nabij", en hij benadrukte dat God nog veel meer voor zijn gemeente te doen en te ervaren heeft voordat die dag aanbreekt. Dus stond hij op in weerwil van de oppositie, om te verklaren: "Als het ooit nodig was om het Woord van God te kennen en te begrijpen, dan is het nu, vlak voor de voltrekking. Het Boek moet worden geopend, want de zegels zijn al verbroken. De gemeente moet de eeuwige waarheid kennen, zoals die is beschreven, want zijn vervullingen zijn rondom ons. Nu is de tijd. Bestudeer het Woord van God".

 

Bethel Tempel

Van de locatie Seventh en Olive street, verhuisde de gemeente naar Virginia Street, en vervolgens, na een paar maanden, in 1922 naar Third Avenue tussen Blanchard en Bell street. De naam werd in die tijd ook veranderd naar Bethel Tempel. Het gebouw werd gerenoveerd voor de kerk, nadat deze was afgebouwd in 1920.

"Ik begon in 1926 de diensten te volgen", zei W.W. Patterson. "Ik heb altijd gevonden dat het interessant was dat de kerk op het adres 2221 Third Avenue zat. Die nummers pasten goed bij Rev. Offiler's Bijbelse grafiek. Offiler wees me hier nooit op, maar ik zag het gewoon: twee duizend jaar, twee duizend jaar, twee duizend jaar en daarna het millennium en het nummer drie.''

Ze zaten daar nog niet lang, toen Offiler op een zondag een visioen had over drie ratten aan zijn voeten. Hij was gevraagd die dag naar Bellingham te gaan om een samenkomst te leiden, hij wilde weggaan, maar had een probleem met zijn auto. Dus ging hij terug naar de kerk. Toen hij binnenstapte, stond één van de diakenen op het podium voor de gemeenschap en een andere ernaast. Beiden scholden op Rev. Offiler en zijn bediening.
Kritisch over wat er gaande was, stond in hij achterin te luisteren en schreeuwde uit: "Ga zitten!" De diaken op het platform, viel alsof hij was neergeschoten. Toen nam Rev. Offiler de dienst over. Het bleek dat drie diakenen hem ondermijnden.

Hij maakte zo enkele zware beproevingen door. Zo kwam iemand met een grote zak geld, die hij bij Offiler's voeten neerlegde. Hij zei: "U bent één van de twee getuigen". Offiler keek naar hem en zei: "Wie is de andere?" Hij wees naar zichzelf. Offiler zei: "dat dacht ik al". Hij schopte het geld weg en zei: "Scheer je weg! Vertrek!"

De Offiler's, na het verlies van hun oudste dochter, verloren ook nog hun andere dochter, Edith, toen deze overleed aan een nierinfectie als gevolg van roodvonk op 1 december 1926.

Omdat hij vastbesloten was om zijn gemeente, God en Zijn Woord te laten leren kennen, richtte Offiler een bijbelschool op vanuit de kerk. De lessen vonden plaats op de donderdag-avonden, waarin genoeg huiswerk werd gegeven om de studenten bezig houden tot de volgende week. Dit diende als primair opleiding centrum voor de meeste van de straatwerkleiders en gemeenteleden. Christelijke werkers en missionarissen gingen vanuit deze school om te prediken en onderwijzen in kerken in de omgeving van Seattle en de hele wereld. De aanwezigheid van God was zo voelbaar als Offiler sprak, dat hij regelmatig moest stoppen met lesgeven. Hij en de studenten zaten daar gewoon en aanbaden God voor twintig minuten of langer, voordat ze konden doorgaan met de lessen. Gods kracht kwam in golven over de gemeente. Maar Offiler doordrong zijn studenten met een gevoel van verwachting, ze lerende dat de grootste ervaringen nog moesten komen.

Rev. Offiler werd ook één van de eerste radio-predikers, te beginnen in 1925 met een programma genaamd "God And His Bible" een bediening die vrijwel zonder onderbreking zevenendertig jaar lang voortging, met verbazingwekkende resultaten. Dagelijks werden programma's uitgezonden over een groot radiopubliek in het gehele Seattle gebied. Offiler zei: "We hebben ons best gedaan, niet alleen om te zingen, en verzoeknummers te draaien, maar van een veel groter belang; het winnen van de zielen van mensen die kostbaar zijn in de ogen van God, en voor wie Christus gestorven is". Hij predikte redding, genezing, de vervulling met de Geest en 'het glorieuze evangelie van de tweede komst van onze Heere Jezus Christus'.

Rev. Offiler bad eens voor vijfhonderd dollar, om nog meer mensen als zendeling naar het buitenland te kunnen sturen. Hij vertelde dit tijdens zijn radio programma in Seattle. Een luisteraar genaamd Emily Malaquist benaderde hem later en zei dat ze ingeroosterd was voor een operatie om een tumor te laten verwijderen. Ze vertelde Offiler dat zij had besloten hem te laten bidden tot de Heer voor haar genezing. Als ze genezen zou worden, dan kon ze deze financiën direct aan hem doen toekomen, in plaats van naar de geplande medische procedure. De voorganger bad, en de zestien pond zware tumor viel op de vloer van de keuken, dus ze gaf hem de vijfhonderd dollar voor het zendingswerk in Indonesië.

De diensten in die dagen bij de Bethel Tempel waren de zondagschool om 12:30u, met twee diensten op 15:00u en 19:30u, gevolgd door meer gebed. Doordeweeks had Offiler zijn radio-uitzending om 07:00u, met de Bijbelschool van 18:30u tot 22:00u op de donderdagavonden. Andere avonddiensten werden gehouden op dinsdag en vrijdag. Woensdag was een evangelisatie-nacht. Zaterdagen waren voor vasten en gebed, met een jongerendienst, voorafgaand aan de straat-evangelisatie.

 

Mirror Lake Camp

Pastor Offiler ontving in 1933 de visie voor een kamp in Mirror Lake. Bijna vanaf zijn aankomst in Seattle had hij al verschillende kamp-samenkomsten of bijeenkomsten in een tent gehouden. Deze jaarlijkse samenkomsten werden op verschillende plaatsen in de omgeving van Seattle gehouden: Green Lake, Lake Washington, River Mission, Fort Lawton. De kamp bijeenkomsten ondervonden verzet en vervolging. Eenmaal op Green Lake hadden ordeverstoorders al eens geprobeerd de tenttouwen door te snijden. Uiteindelijk maakten ook de autoriteiten bezwaar, vanwege de grote mensenmassa die de bijeenkomsten bijwoonden. Hierdoor moest er iets buiten de stadsgrenzen worden gevonden.

Mirror Lake lag in het bos. Nadat Offiler en een andere broeder eerst Green Lake had geïnspecteerd, gingen ze kijken naar Mirror Lake. Het was een terrein van honderd hectare, staatseigendom en tweeëntwintig mijl ten zuiden van Seattle, één mijl ten westen van de snelweg 99 via een onverharde weg. Daar zei hij: "Dit is het. Dit is de plek." Toen 22 hectare grond werd aangekocht in 1934, lachten sommige predikers Offiler uit. Zij zeiden: "Heb je het gehoord? Offiler is uitgegaan tussen de stronken". Maar hij had een visie van wat zou plaatsvinden, en was onverschrokken ondanks de grote depressie waar het land in was belandt. Blijkbaar stonden zelfs de diakenen van zijn kerk niet erg achter Offiler, zodat hij persoonlijk moest starten om het land vrij te maken. Hugh Rounds was daar om hem te helpen boomstronken op te blazen met dynamiet. Hugh was net bekeerd door de bediening van een evangelisatieteam dat de King County gevangenis bezocht, waar Hugh in een ontnuchteringscel zat. Hij woonde en werkte praktisch in de kerk, en was zeer betrokken bij de werkzaamheden op het kamp.

De eerste kamp bijeenkomst in het zogenaamde "Bethel Gospel Park" werd gehouden in 1936 met Cliburn Booth als spreker. Hij was een kleinzoon van generaal William Booth van het Leger des Heils, die de doop met de Heilige Geest had ontvangen. Nadat het kamp voorbij was, bleven ongeveer drie gezinnen achter om er permanente huizen te bouwen om daar de winter in door te brengen, op stukken terrein die voor dat doel waren aangeschaft.
Een paar families, waaronder W.W. Patterson, bouwden er ook nog huizen na de kamp bijeenkomst in 1937.

Hugh Rounds en anderen bouwden een spelonk-achtige zaal op Mirror Lake in 1937. De werkzaamheden werden o.a. gedaan door Eric Benton, Arland Wassel, Floyd Brown en Ray Busby. Het heette 'de tabernakel': een rustiek rond gebouw, ondersteund door grote palen en zichtbare balken van 61 bij 23 meter. Zachte verlichting hing aan het hoge, donkere plafond, en de vloer bestond slechts uit zaagsel. Maar er kon een grote menigte in van meer dan 1000 mensen. In het najaar van 1937 werd er zondagschool gehouden in een van de woningen totdat er een houtkachel was gemaakt van een vat olie voor de gebedsruimte in de tabernakel. In december kwam er elektriciteit naar het kamp. Voor de volgende jaren werd de dienst gehouden in die kamer, waar br. Ray Jackson vanuit Sumner kwam om diensten te houden. Muziek kwam uit oud harmonium orgel. Die winter waren er acht of negen gezinnen in de gemeenschap, met Hugh Rounds als opzichter.

Er werden daarna ieder jaar kampbijeenkomsten gehouden, meestal rond de '4th of July' tot aan 'Laborday' wat 50 dagen kamperen betekende. Soms stonden er twee evangelisten op het programma.

 

Zendingsgeest

W.W. Patterson en zijn vrouw Gladys werden eind 1934 naar Indonesië gezonden, samen met hun twee kinderen en Iris Bowe, een ander lid van het team missionarissen. Rev. Offiler noemden vanaf de pier in Seattle hun boottocht "het grootste zendeling-evenement" die stad ooit had gezien, nu er weer "een ander contingent van toegewijde arbeiders" werd verscheept naar Java en Borneo.

In een pamflet genaamd "Uttermost Parts", schreef Offiler een lang stuk over zijn missionaire ijver. "Deze zendelingen", zei hij, "komen vanuit het bestuur van Bethel Tempel of Seattle Inc. Met de uitvaart van deze groep, komt het aantal missionarissen uit onze kerk op twintig".

"De missionaire geest", vervolgde hij, "is het leven van de kerk. Deze missionaire inspanning kan niet worden uitgeoefend, anders dan door grootte zelfverloochening en toewijding van de gemeenschap. Dit moet geen krampachtige onderdeel zijn, maar elke dag, week, maand en jaar moet deze houding aan de orde van de dag zijn. Het is deze zendingsgeest onder de mensen die onze inspanningen mogelijk gemaakt hebben, en aan deze kerk de benijdenswaardige reputatie voor buitenlandse zendingswerk heeft gegeven, die het nu geniet in de hele wereld".

"We zijn van mening, dat in dit verband, het record van de Bethel Tempel van Seattle, ongeëvenaard is door enig kerk op aarde. Deze ererol is opgebouwd door velen, die alles hebben verlaten om Hem na te volgen. De voorganger, Rev W.H. Offiler, nu in zijn twintigste jaar van onafbroken bediening, heft zijn hart en zijn handen op naar God. En hij verheugt zich met hen en met deze grote gemeente in de verbazingwekkende betoning van evangelisatie-, en missionaire inspanning gedurende deze lange en succesvolle jaren. Voor God is alle eer!".

"Van alle vieringen waar deze kerk onderdeel van is geweest de afgelopen jaren, kan gerust worden gezegd dat dit van allen de meest enthousiaste en diep geestelijke was. Duizenden harten en huizen in de Great Northwest en British Columbia, Canada, verhuisden naar verre binnenlanden zich haastende om deel te hebben in de huidige uittocht. Mensen van alle kerken en denominaties kwamen ons helpen, en uit deze schat kwamen veel zendelingen. Eerst leek het niet mogelijk om de financiële belemmeringen waarmee we geconfronteerd werden te overwinnen. Maar de Heilige Geest viel op de mensen, net zoals Hij dat op de vroege kerk deed, en met een schreeuw als bij Jericho kwam de overwinning. Er was genoeg en zelfs nog over! Wat een pinksterfeest! Wat een Glorie! Midden tijdens ongehoorde depressie en somberheid, viel de Glorie van God neer en vandaag zijn mannen en vrouwen overal, ja, harten en huizen, verlicht geworden en veranderd door het ontvangen van de zoete nieuwe Geest van Christus. Dit heeft hen deelgenoot gemaakt van deze grote missionaire onderneming, welke, vanaf het begin een bovennatuurlijke zegening van vruchtbaarheid van God ontvangen had die bijna niet te geloven is. Vele duizenden zijn gered, genezen en vervuld met de Heilige Geest, en dat onder mensen die nog nooit gehoord hadden van Zijn liefde."

 

In het pamflet met Rev. Offiler's kijk op het evenement, waren veel foto's van de verzamelde menigte op de pier, één ervan genomen vanaf het dek van Pattersons's schip, de Japanse "Heian Maru".

Het was een ontzagwekkende menigte, met honderden wimpels die naar het schip liepen. "Eén blik op de foto is voldoende om het geestelijke enthousiasme te tonen dat de gehele menigte naar de grens van extase bracht," schreef dominee Offiler, "terwijl we liederen zongen over Sion en diegene vierden die voor God alles hadden opgegeven om zielen te winnen onder de stammen van Java en Borneo.

Sammy Jackson leidde de zang, met ondersteuning van Rev. Offiler die zelf speelde op de accordion, de 'Bethel Temple Radio Singers' en een deel van het 'Bethel Temple Radio Orchestra'.

Pastor Offiler schreef: "Het leek er soms op dat de zang geïnspireerd was om de ruimte te vullen en op te varen naar de aanwezigheid van God". Hij merkte op "Vele honderenden van onze radio vrienden waren er" vanuit British Columbia, Oregon, Montana en Idaho en uit Washington. "Kijk nogmaals naar de foto," zei hij, "en dank God dat de Geest van de Christus niet dood is, en dat mannen en vrouwen bereid zijn om alles te verlaten om Hem te volgen, zelfs tot aan de einden der aarde. Zo'n aanblik heeft Seattle nog nooit eerder gezien". En het schip voer uit, met "salvo na salvo van Halleluja's die de lucht doorklieften."

Op 12 juni 1941 overleed Pastor Offiler's echtgenote, Gertrude, aan hartproblemen. Snel trouwde hij haar zus, zuster Shamun, die een weduwe was en in huis leefde met hen. Shamun had ernstige artritis.

 

Second and Lenora

In 1942, na bijna twintig jaar op het adres Third and Bell te zijn gevestigd, werd de kerk te vol. Rev. Offiler's sprak zijn hartewens uit: "Heer, we hebben iets anders nodig." Hij had het gevoel dat de muren op hem afkwamen. Dus waren ze vanaf nieuwjaar 1943, drie dagen en nachten in hun huis, wachtend op een antwoord van de Heer. Halverwege die periode zei de Heer tegen hem: "Crystal Pool."

Patterson vertelde: "Hij belde Arland Wasell, Harold Amundsen en mijzelf op, om ons te vragen langs te komen, naar wat nu Bethel Temple is op het adres Second and Lenora. Toen was het nog 'Crystal Pool', een auditorium die geheel was vernield. Het stond al enige tijd leeg, dus er was behoefte aan veel werkzaamheden."

Toen ze het gebouw binnenliepen zei Patterson tegen Rev. Offiler: "Ik denk dat de zaal op dit niveau moet komen". Er was wel een balkon, maar in het laagste gedeelte geen vloer, omdat daar evenementen zoals zwaargewicht boxen waren gehouden. Rev. Offiler zei: "Dat is het. Dat doen we." Ze gingen in een kamer die later als kantoor voor de kerk werd ingericht en daar droeg men gelijk het gebouw op aan de Heer.

Toen ze voortgingen met de aankoop van het gebouw, konden ze alleen maar concluderen dat de Heer klaarblijkelijk andere potentieele kopers blind had gemaakt voor de mogelijkheden van het gebouw. Rev. Offiler nam contact op met eigenaar Greenwood en het koopcontract werd getekend.

Toen begon Offiler met de renovatie, wat een monumentale klus was. Sommige mannen schijnen gezegd te hebben: "We hebben hem al veel dingen zien doen, maar dit, dit is gewoon teveel." Omdat het oorlog was geworden, was het ook geen goede tijd om te gaan verbouwen. Maar God voorzag, en veel hielpen hem een handje. Zuster Offiler's vader kwam hen ook helpen. Hij verrichte vele maanden timmerwerk. Anderen gaven hun tijd om 's nachts te werken, wat zeventien maanden lang doorging. Eens, toen ze bakstenen tegen de achtermuur aanbrachten, zei Offiler tegen broeder Patterson: "Wanneer zullen we ooit leren onze kerken niet te verbouwen?". Patterson vertelde later: "Rond dat tijdstip moet één van die stenen extra zwaar hebben aangevoeld." Rev. Offiler, als expert in sanitair en verwarming, zwoegde zwaar op het project.

Nadat er al veel werk was gedaan, werd geconstateerd dat de Union Trust and Savings Bank in Seattle het gebouw zou gaan sluiten. Het bleek dat Greenwood geen recht had om het te verkopen. Pastor Offiler liet het een aantal van de mannen weten, maar kon het niet iedereen vertellen.
"Ik herinner me dat hij op op een grote balk zat te bidden", zei broeder Patterson. "De advocaat had ons verteld dat alles verloren was: elf á twaalf duizend dollar hadden we er al in geinvesteerd. Hij zei: "Het is bepaald. De bank legt beslag, neemt het van ons af, het is over." En Pastor Offiler was in gebed. Daarna ging hij naar de bank, en de bank gaf een hypotheek af. Dat is nu Gods werk! Banken doen dat niet op een gebouw van die waarde. Maar ze gaven het vrij, en wij gingen door en maakte het gebouw af. "

Nadien was er nog meer bewijs van Gods voorziening. Zo opende de Heer de deuren voor levering van zaken die niet beschikbaar waren gedurende de oorlog, zoals mahonie hout, grote planken voor de zetels en gipsplaten.

Toen het gebouw werd ingezegend in 1944, was het een prachtige evangelische tabernakel geworden waar bijna tweeduizend mensen in konden zitten, van binnen en buiten prachtig gedecoreerd met symbolen in drie-kleurig neon, goudgeel, karmozijnrood en hemelsblauw. Aan de linkerkant van de uitgestrekte hal was een groot verlicht kruis. De voorzijde van het interieur, achter de preekstoel, was versierd met een briljante weergave van de zon, de maan en de sterren in Pastor Offiler's "basiskleuren van het universum." Met het grote orgel en aanstekende vrolijke liedjes, het was een ontroerende ervaring om daar te aanbidden. Het gebouw omvatte ook zakelijke kantoren, studiekamer voor de voorganger, zondagschool zalen, een radio-studio, receptie kamers en een bibliotheek.

Gedurende al die tijd, leefde dominee Offiler zijn leven met intens gebed en het wachten op de Heer, en werd hij uitmuntend gebruikt in geestelijke gaven. Broeder Patterson herinnert aan dit incident:

'Ik herinner me een keer, tijdens de oorlog, nadat we uit Indonesië terug waren gekomen, dat Rev. Offiler ons vroeg om te spreken over het werk in Indonesië wat toen Nederlands-Indië was. In die bijeenkomst vertelden we dat we al meerdere jaren niets uit Indonesië hadden vernomen. De Geest van God viel, en ik denk dat het Sam Jackson was die een tijdlang in tongen sprak. Na een tijdje gaf Rev. Offiler de interpretatie door, en deze interpretatie beschreef wat er gaande was in Indonesië: de mensen woonden in grotten, ze hadden geen voedsel, en gebrek aan allerlei dingen, en toch rustte de hand van de Heer op hen. Ik herinner mij dat nadat die bijeenkomst was afgelopen, zuster Donnelly, een diaconnes, zei: "Broeder Patterson, u zei dat u niets had gehoord van de eilanden, maar vanavond hoorde u het wél." Enkele maanden later ontvingen we een brief van één van onze werkers in Indonesië, en bijna woord-voor-woord beschreef hij de interpretatie van exact hetzelfde dat de Heer had ons verteld door Pastor Offiler.

 

Alaska

Hugh E. Rounds en zijn gezin werden in 1946 door de Bethel Temple uitgezonden naar Alaska. Na zijn bekering en het meehelpen bouwen aan de Mirror Lake gemeentegrond verloor hij een aantal jaren zijn geloof. Maar gelukkig kwam hij in 1944 terug tot de Heer met zijn hele gezin. Het bestuur van Bethel Temple verzamelde zich voorin het auditorium en legde hem de handen op om hem uit te zenden naar Anchorage (Alaska). Daar zou hij de leiding overnemen van een onafhankelijke kerk. Pastor Offiler profeteerde over Hugh toen het volgende: ”Je zal niet gaan naar de plaats waar je zelf denkt naar toe te gaan. Maar er zal een aangrenzende plaats zijn waar God wil dat je gaat dienen.” Dit gebeurde nog voor de Latter rain movement (late regen beweging) en in de tijd waar het opleggen van handen en profeteren nog niet erkend was als een echte bediening. Pastor Offiler was daarvan toen ook nog niet echt overtuigd.
De profetie van pastor Offiler over Hugh en zijn gezin werd ook nog eens herhaald door een vrouw genaamd Zuster Allen die het gezin Rounds vlak voor vertrek in een ziekenhuis had bezocht. De profetie bleek echt waar. Het geval wilde dat die onafhankelijke kerk, zich door een communicatie stoornis, had aangesloten bij de Assemblies of God.

Toen Hugh, zijn vrouw Zelma en zijn kinderen dus daar aankwamen was er, ongelooflijk maar waar, geen kerk waar hij kon voorgaan. Het gezin Rounds vertrok daarom naar Mountain View om daar een kerk te starten.

 

Pensioen

Pastor Offiler werd hoog gewaardeerd door zijn volgelingen. Zijn geloofsleven beoefende hij actief door bidden en vasten. Tijdens de eerste jaren van zijn bediening vastte hij iedere week van donderdagavond tot zondagavond. Onder zijn leiderschap kwamen veel wonderen en bekeringen tot stand. Als leraar werd hij gerespecteerd en als prediker had hij een brede bediening. In 1948, op de leeftijd van 73 jaar, voelde Pastor Offiler aan dat het tijd was voor een jonger persoon om de eerste positie in de kerk over te nemen. Bethel Temple droeg hij toen over aan broeder Patterson. Zijn positie als President van de coöperatie behield Pastor Offiler. Tijdens de diensten zat hij op het podium maar broeder Patterson kreeg van hem alle vrijheid. Bijzonder was dat een aantal jaren eerder op een zondag in de Bethel Temple, Pastor Offiler broeder Patterson onverwacht naar voren had geroepen. Tegen de gemeente zei hij toen: ”Mocht er iets met mij gebeuren, dan zal deze jonge man het over nemen.” Toen liet hij broeder Patterson knielen en bad voor hem. In 1934 werden de Pattersons als zendelingen gezonden naar Nederlands Indïe. Daar bleven ze tot de tweede wereldoorlog hun noodzaakte het land te verlaten. In 1947 keerden ze terug naar Indonesïe waar ze tot aan Pastor Offiler’s oproep om Bethel Temple te komen leiden waren gebleven. Broeder Patterson liet weten dat in die tijd geld schaars was, het verf van de muren afkwam en dat het geofferde geld voor het kerstfeest gebruikt moest worden om de rekening van het licht te betalen. Toen de Pattersons terug waren gekomen ging Pastor Offiler wonen op de Mirror Lake gemeentegrond. Deze plek werd later ook bekend als Bethel Gospel Park. Achter het grote tabernakel gebouw stond een kerk, Bethel Chapel genaamd, waarvan Dewey Burkett de voorganger was. Op hetzelfde gebied stonden rijen nette woningen. Na zijn vertrek van Bethel Temple was Pastor Offiler ook nog tijdelijk Senior Pastor van Bethel Chapel omdat daar een nood was.

 

Late regen / spade regen

In diezelfde periode begon de late regen beweging. Pastor Offiler zag extremen in deze late regen beweging en wees deze daarom af. Op een keer nadat hij iets had gezien zei hij het volgende:”sorry dat ik het moet zeggen maar dit lijkt meer op late modder.” Hij had het in het bijzonder moeilijk met het profeteren van mensen over andere mensen en het zo makkelijk toeschrijven van gaven aan mensen. Een uitdrukking die toen ook werd gehoord is: “Ze leggen lege handen op lege hoofden.” Sommigen bestempelden het als “keuken profetie.” Iedereen en niet alleen de voorgangers deden het. Ofschoon hij er afwijzend tegenover stond, zag Pastor Offiler dat er uit deze late regen beweging ook iets goed kwam. Daarom veroordeelde hij het niet helemaal. Zijn houding was dat God zegent en beweegt. Broeder Patterson herinnerde zich dat op een keer toen hij hielp bij een doopdienst dat Pastor Offiler toen zei: “Als de Heer ons tot zover heeft gebruikt en als Hij nu iemand anders wil gebruiken, gezegend is de Naam des Heeren.” Ray Jackson, een zendeling van Bethel Temple op Java, werd ook aangetrokken door deze late regen beweging en ging naar Canada om het te onderzoeken. De late regen leringen werden door hem omarmd, maar hij wees hiermee niet de gefundeerde leringen van Bethel Temple af. Ray Jackson werd verder zendeling in Japan en ging toen naar Indonesië. Hij, zijn broer Dale en zijn zus Naomi waren kinderen van Sammy Jackson, de zangleider van Bethel Temple.

 

Vermeldenswaardige leerstellingen

Pastor Offiler werd geestelijk vader van de Indonesische Pinkster Kerk op het leerstellig gebied van de eindtijd (eschatologie). Zijn Bijbels gewortelde interpretatie van de 70-weken profetie van Daniel, week grotendeels af van de meeste interpretaties, maar gaf de kerk een waardevolle focus op het einde der tijden. Pastor Offiler leerde dat de plaats van de 2 tijdsblokken van 3 en een half jaar in Daniel 9 horen bij de tijd van Christus' wederkomst. Dat wil zeggen: Zijn 3 en een half jarige bediening voordat Hij naar de Vader ging en Zijn 3 en half jarige bediening aan de Bruid van Christus gedurende de tijd van de grote verdrukking zoals te zien in Openbaringen 12 vers 6. In Daniel wordt verwezen naar ‘Messias de Vorst’ en later de Vorst die komt.’ Hij verschilde wel van mening met studenten die stelden dat de tweede vorst de Antichrist is die een verbond met velen maakt voor één week. Pastor Offiler leerde dat de antichrist geen verbond te maken of te breken heeft. Het verbond waarover gesproken wordt is veel meer het eeuwige verbond dat met Abraham gemaakt is in het boek Genesis. De tweede vorst in Daniël’s profetie is volgens pastor Offiler de Romeinse vorst Titus, wiens legers Jeruzalem en de tempel totaal verwoest hebben in 70 na Christus. Een andere eschatologische leer van Pastor Offiler was zijn leer over de zeven dagen van 1000 jaar in de geschiedenis. Hij leerde dat God een God van volmaakte harmonie en orde was en is. Zijn stelling was dat de week, die opgebouwd is uit zeven opklimmende tijdsdelen, Gods methode en werkwijze binnen de aardse tijdsbedeling laat zien. De schepping gebeurde in zeven dagen die samen een week vormen (Genesis 1:1 en Genesis 2:4). Pastor Offiler leerde dat de zeven-daagse week ook de allesomvattende tijdsperiode voor de mensheid op aarde toont, uitgaande van de Bijbel, Die elke van deze dagen aanduidt als duizend jaar, zoals te zien in 2 Petrus 3:8. God nam een dag van rust in de scheppingsweek, en naar Zijn voorbeeld nemen ook wij een dag van rust in een normale werkweek. Vanuit dit gezichtspunt stelde Pastor Offiler ook dat we een tijd van rust zullen nemen op de millenium dag die de historische week van zeven dagen van 1000 jaar zal besluiten.

Het visioen dat Pastor Offiler in Los Angeles kreeg over een vrouw omhuld met verband, was het eerste van de vele visioenen die hij had over de Bruid van Christus. Hij ontwikkelde een eigen, specifieke leer over deze Bruid. Pastor Offiler publiceerde in 1946 een Bijbelse overzichtskaart van de eeuwen waar hij de scheppingsweek en de meeste van zijn andere leerstellingen liet zien. Hij noemde deze kaart ‘de meest uitgebreide Bijbelstudie kaart ooit gepubliceerd’ en waarschijnlijk geldt dit vandaag nog. Deze kaart is ook nog steeds te verkrijgen via de Bethel Temple. Hij schreef dat de schetsen van deze kaart op schaal weergegeven zijn en elke ⅞-e van één inch 250 jaren vertegenwoordigt. De kleine halve cirkels vertegenwoordigen één dag of 1000 tijdsjaren zoals één dag van de Heer 1000 jaren is. Alle Bijbelse profetie is geschreven in deze termen en elke profetie van de Bijbel gerelateerd aan tijd kan precies worden gemeten op de kaart.

De kaart is onbetaalbaar in waarde en presenteert de chronologische conclusies zo duidelijk en positief dat het geen ruimte overlaat voor discussie of twijfel. Broeder Patterson vertelde dat ‘het eind der tijden’, ‘de tijd van de heidenen’, ‘de 70 weken van Daniel’ en andere profetische tijdsafmetingen met Goddelijke precisie kunnen worden uitgewerkt en zijn uitgetekend via deze kaart. De overstroming, de verbonden met Abraham, het offeren van Izak, het Pascha, de reizen in de woestijn, het oversteken van de Rode Zee en het oversteken van de Jordaan worden allemaal duidelijk met de kaart. Deze leerlijn wordt bekroond met de openbaring van het 120e jubeljaar, zoals de wederkomst van de Heere Jezus Christus. Broeder Patterson schreef over Pastor Offiler: “Zijn liefde en toewijding aan de Heer, zijn lange en vruchtbare bediening en zijn diepgegronde inzicht in het Woord van God hebben hem bijzonder bekwaam gemaakt als de auteur van ‘De harmonieën van Goddelijke Openbaring’ en ‘de Bijbelkaart der eeuwen’.

 

De erfenis van Offiler

Pastor Offiler zei in zijn eigen getuigenis: ”53 jaren hebben we gebeden voor duizend zieken en hebben we dezelfde aanraking op hen zien komen. Kankers smolten en verdwenen, tumoren losten op, tuberculose en bijna elke wetenschappelijk bekende ziekte zijn en worden genezen als we God en Zijn Woord geloven.”

Een artikel in de ‘Seattle Post-Intelligence’s Pictorial Review’ van 14 mei 1954 attendeert op Pastor Offilers bediening van 40 jaren en blikt terug op de lente van 1914 en het Glacier National Park. 40 jaren gevoegd bij de 1000 huwelijken, 1000 stervenden, ziekenhuizen en de heftige geur van drugs, gevangenissen, inrichtingen en de tranen van hen die blindelings die helpende, voorzienende hand aannemen, in plaats van die van sterfelijke mensen. In deze periode , werd de Bethel Temple al beschouwd als de grootste, onafhankelijke Pinksterkerk in het Noordwestelijk deel van de Pacifische oceaan. Tragedies en het verlies van dierbaren bleef Pastor Offiler niet bespaard maar God bleef in zijn leven op bijzondere wijze met hem communiceren. Pastor Offiler werd soms gedrongen tot langdurig bidden en vasten. In deze momenten studeerde hij ook oneindig veel in de Bijbel waardoor hij ook veel inzichten in het thema van de eindtijd mocht ontvangen. Zijn bediening in de Bethel Temple werd ook gekenmerkt door veel genezingen en bezoekingen van God. Met de aanmoediging en assistentie van Pastor Offiler zelf, ontstonden uit zijn bediening verschillende andere kerken in het Noordwestelijk deel van de Pacifische oceaan. Op een bepaald moment waren er onder de vlag van The Bethel Evangelistic Association 32 kerken gesticht. Deze kerken werden zelf bestuurd en opgebouwd door lokale leiders die hun training en onderwijs hadden ontvangen bij Bethel Temple. De kerken van Pastor Offiler waren, met uitzondering van de late regen kerken, uniek te noemen in Pinksterkringen door dit onafhankelijke karakter. De kerken van andere pinksterkerken bestonden voornamelijk uit standaard uniforme kerken.

Later gingen een aantal Bethel Temple kerken samen met de General Council of the Assemblies of God (West Seattle, Bothell, Rento, White Center, Bellevue, Burien, Kirkland, Toppenish en Snohomish). Bethel Temple evangelisatie en zending via evangelisatie teams leidde volgens zeggen tot een anderhalf miljoen bekeerlingen in Indonesië. Deze teams bereikten ook China, Japan, Nieuw Guinea, Celebes, Manado, Palestina, Mongolië, De Britse West Indies, Afrika, Colombia, Italië, Formosa. Van Indonesië gingen er werkers naar Nederland waar 20 kerken werden gesticht. Op een gegeven moment ondersteunde de hoofdkerk zo’n 30 zendelingen. Vanuit de kerk gingen er meer dan 70 personen uit naar de buitenlandse velden. De boodschappen van Pastor Offiler werden ook gepubliceerd voor het publiek dat luisterde naar zijn radio programma bij KXA Radio en de Bijbelschoolstudenten. Hij publiceerde het maandelijkse tijdschrift Pentecostal Power (Pinkster Kracht) wat hij zelf typte en redigeerde in zijn huis aan de Holiday Street 35. Ook publiceerde hij een groot aantal aantekeningen, diverse pamfletten en boeken met o.a. de volgende titels: ‘The Majesty of the symbol’ (de majesteit van het symbool), God and His Name (God en Zijn Naam), The Thousand Years (De duizend jaren), The seventy weeks (de 70 weken) en waarschijnlijk de meest uitgebreide en vermeldenswaardigste van allen: God and His Bible or The Harmonies of Divine Revelation (God en Zijn Bijbel of De harmonie van Goddelijke Openbaring). Al deze publicaties zijn nog steeds beschikbaar bij Bethel Temple.

Over de volledige Bijbelstudie cursus 'The Latter' (Het laatste) schreef Pastor Offiler in de inleiding: "Deze huidige studie omvat een lijst van 120 intense en interessante Bijbel onderwerpen. Natuurlijk moesten deze onderwerpen worden ingekort en samengevat omdat er anders geen eind aan is. Toch hebben deze samenvattingen genoeg inhoud om honderden preken en Bijbel onderwijzingen te voorzien van verse en verfrissende dauw vanuit de hemel. Velen zijn gered en gevuld met de Heilige Geest terwijl het Woord in onze monden was. Zo is het en zo zal het meer en meer zijn als het einde van de eeuw nadert want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard en gaat door tot de verdeling der ziel, en des geestes, en der samenvoegselen, en des mergs, en is een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten." (Hebr.4:12)

Toen Pastor Offiler stierf op de leeftijd van 81 jaar op 29 september 1957, was zijn invloed zich aan het verspreiden binnen en buiten de Verenigde Staten. Dit vond niet alleen plaats door Bethel Temple en haar zending en evangelisatie, maar ook door de Indonesische Pinksterkerk en haar zendingspraktijken. William Edward, de zoon van Pastor Offiler stierf in 1959 in een brand die uitbrak in een hotel in Seattle. Zijn tweede vrouw stierf na hem, begin 1970. Pastor Offiler was echt één van de grote pioniers van de huidige Pinksterbeweging in het Noordwestelijk deel van de Pacifische Oceaan. Zijn leven had direct en indirect een diepe invloed op honderdduizenden levens over de hele wereld met inbegrip van hen die dit verhaal over zijn onzelfzuchtige, toegewijde leven en bediening en geestelijk leiderschap tot zich nemen.